--------------------------------------------------------------------------------
:'( :'( O sabah yine neşe doluydu herkes. Sınıf, cıvıl cıvıldı. Kuşlar bahçedeki ağaçlara konuyor, ağaçtan ağaca uçuyor, ötüyor, etrafa sevgi saçıyordu. Güneş yine çok cömertti.
Bahar, sınıfın penceresinden içeriye bütün güzellikleriyle giriyordu. Çocukları kendisine çağırıyordu hayat. Kendisine çağırıyordu kuşlar, kendisine çağırıyordu bahçe, ama ders zili çalmak üzereydi ve hepsi, baharı yeterince yudumlayarak gelmişti sınıfa.
Her şey iyiydi, hoştu, ama sınıfta bir yer boştu.
Zil çalmıştı, ama Hilâl henüz gelmemişti.
Gerçi hiç geç kalmayan Adem Öğretmenleri de gelmemişti.
Bu iki olay ilk dakikalarda kendisini fazla hissettirmiyordu.
Salih, yerinden kalkıp tahtanın önüne gelerek sınıfa:
- Arkadaşlar, Adem Öğretmen niye gelmedi acaba? diye sordu. Sınıf başkanı müdür yardımcısına sormaya gitti.
Müdür yardımcısı da Adem Öğretmen'in gecikmesini anlayamamıştı ve sınıfta ses yapmadan oturmalarını istiyordu.
Onlar da öyle yaptılar ve sınıfa bir sessizlik çöktü.
Aradan zaman geçtikten sonra Adem Öğretmen geldi. Oldukça üzgün görünüyordu. Elinde bir demet kır çiçeği vardı. Hilâl, sık sık Adem Öğretmen'ine kır çiçeği toplar gelirdi ve bunu Adem Öğretmen’ine vermeyi çok severdi.
Adem Öğretmen içeriye girdiği anda sesler kesilivermişti.
Adem Öğretmen hiçbir şey söylemeden doğruca Hilâl'in oturduğu yere gitti ve Hilâl'in boş olan masasına elindeki çiçek demetini bıraktı.
- Arkadaşınız Hilâl artık aramızda olamayacak çocuklar, dedi ve gözlerinden yaşlar dökülmeye başladı.
Sınıfta herkes şaşkındı. Kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Herkes oturmuş öğretmenleri gibi sessizce gözyaşı döküyordu. Bahçedeki kuşların da cıvıltısı kesilmiş, pencere camına dizilmişler, içerideki çocuklara eşlik ediyorlardı sanki. Bu sessizlik, bu kalpten kalbe geçen acıların paylaşımı dakikalarca uzadı, uzadı. Derken zil çaldı, ama kimse yerinden kalkıp bu ortamı bozmuyordu. Sınıfın kapısı hâlâ kapalıydı ve gelen giden de yoktu. Derken, Adem Öğretmen usulca yerinden kalktı ve hiçbir şey söylemeden sınıftan çıkıp gitti.
Teneffüs süresince sınıftaki sessizlik devam etti. Kır çiçeklerinin kokusu sınıfa yayılıyor, kalplerine kadar ulaşıyor ve acıtıyordu kalplerini. Acıtıyordu gözlerini. Hemen herkes Hilâl'le olan hatırasını yeniden canlandırıyor; bu acı habere inanmak istemiyordu. Daha dün yaptığı esprilerle bütün sınıfı neşelendiren Hilâl, bu gün aralarında yoktu demek!
İkinci dersin zili çaldığı zaman yine herkes sınıftaydı ve kimse konuşmuyordu. Ölüm, bir sessizlik olup çöküvermişti, üstlerine.
Adem Öğretmen ikinci ders için sınıfa girince bütün gözler onun üzerine çevrildi. Bir açıklama, bir ayrıntı istiyorlardı ondan.
Adem Öğretmen, titrek bir sesle:
- Çocuklar, okul idaresinden izin aldım. Ben Hilâl'in evine gideceğim. İsteyen burada kalabilir, isteyen benimle gelebilir, dedi ve yine geldiği gibi sınıftan sessizce ayrılıp Hilâllerin evine doğru yola çıktı.
Okul bahçesinin kapısından çıkarken bütün sınıfın arkasında olduğunu gördü, Adem Öğretmen.
Yolda Hilâl'in nasıl öldüğü ile ilgili bildiklerini anlattı, öğrencilerine.
Akşam, ödevini yapmış, çantasını hazırlamış, dişlerini fırçalamış, büyüklerine "hayırlı geceler" diledikten sonra uyumak için odasına gitmişti. Sabah erkenden annesi uyandırmak için Hilâl'e seslenmiş, ama ondan cevap alamamıştı. Bunu birkaç defa tekrarlamıştı, ama ses gelmemişti. Odasına gidip uyandırmak için yatağına yaklaştığında görmüştü acı gerçeği. Yüzünde bir gülümseme öylece donup kalmıştı. Sanki rüya görüyordu ve rüyasında gülüyordu. O hâlde kalakalmış ve ruhunu teslim etmişti. Yüzündeki gülümsemeye bakılırsa; ruhu onu gülümseten bir bahçeye gitmişti.
"Güzel bir ölüm." diyordu, bu duruma Adem Öğretmen. Güzel miydi bilemiyordu çocuklar. Ölüm vardı ortada ve soğuktu. Elleri, dilleri bağlayan bir şeydi ölüm ve arkadaşlarını yakalayıvermişti bu yaşta. Güzel ve ölüm sözcükleri ancak böyle bir durumda birbirine yakışıyordu. Yol boyunca Adem Öğretmen bunları anlattı çocuklara ve Hilâllerin evine vardılar.
Adem Öğretmen ve çocuklar Hilâllerin evine vardıklarında evin bahçesine toplanmışlardı. İnsanların hepsinde bir suskunluk vardı. Ölüm soğuk bir yel olmuş, esmiş ve oradakilerin hepsinin kalbine, yüzüne yerleşmişti. Herkes susuyordu ve sessiz bir koşturmaca vardı. İçerilerden ağlama sesi duyuluyordu, ama bu da sessizliği bozmaya yetmiyordu.
Adem Öğretmen’e ve bütün öğrencilere de gelip yerleşti ölüm sessizliği. Hilâl'in babasının yanına gitti Adem Öğretmen ve onunla kucaklaşıp öylece sessiz sessiz ağlamaya başladılar. Kalpten kopup gelen gözyaşları pıtır pıtır dökülüyordu gözlerden. Bu durumu gören öğrenciler de ağlamaya başladılar. Bu esnada Hilâl'in annesi gelip okul kıyafetiyle karşılarında duran Hilâl'in arkadaşlarına sarıldı. Hepsini yavrusu Hilâl olarak görüyordu. Tek tek hepsini bağrına bastı ve gözyaşlarını paylaştılar, acıyı paylaştılar ve sessizce sürdü bu. Hepsi kalplerinin bir yerlerinde eksiklik hissediyordu ve hepsi bu eksik yerde Hilâl'i görüyordu. Hilâl hepsinde derin izler bırakarak ayrılıp gitmişti aralarından. Bir müddet sonra Hilâl'in annesi ve babası başkalarının yanına gitmek için onların yanından ayrıldı.
Adem Öğretmen ve öğrenciler evin bahçesinde toplanmış yaşlıların yanına doğru çekildiler. Öbekleşmiş oturan ihtiyarlar ölüm gerçeğini konuşuyorlardı; daha çok da çocukların ölümünü. Hemen hepsi çocuk yaşta birilerini kaybetmişti. Kimi çocuğunu, kimi yeğenini, kimisi de torununu. Konuştukları hem yaşanmış olaylardı hem de yürekten anlatıyorlardı ve sanki anlatırken olayı yeniden yaşıyorlardı. Onların bu hâlleri çocukların fazlasıyla dikkatini çekmişti ve can kulağıyla dinliyorlardı.
Ağzından bal akıtırcasına konuşan Mesut Dede:
- Çocuklar, Allah'ın bize verdiği bir emanettir. Nasıl ki, birisi bize bir şey emanet edip gider ve bir zaman sonra dönüp o emanetini ister. Diyebilir miyiz: "Verdiğin emaneti niçin geri istiyorsun?" Elbette hayır. Çocukların ölümü de buna benzer. Küçük yaşta ölen çocuklar, cennette ebedî, sevimli, cennete lâyık bir şekilde dâimî çocuk kalacaklardır. Cennete giden anne ve babalarının kucaklarında sonsuz bir mutluluk içinde olacaklardır. Bir insanın bir çocuğu öldüğü zaman şöyle düşünmeli: Şu ölen çocuk masumdur, günahsızdır. Onu yaratan da Allah'tır. Benim noksan terbiye ve şefkatime karşılık Allah, gayet tam olan yardımına ve rahmetine aldı. Dünyayı bir zindan olarak düşünürsek oradan çıkarıp cennetine gönderdi. Şu dünyada kalsaydı kim bilir başına neler gelecekti, ne olacaktı?
Ölen çocuk, Allah'ın bir kulu, mülkü, yaratılmışı ve onun eseri ve ona ait olarak anne babasının bir arkadaşı idi ki geçici olarak anne babasının bakımına verilmişti. Allah, anne babayı ona hizmetçi kılmıştı. Allah rahmete ve hikmete binaen o çocuğu senin elinden alsa, hizmetine son verse buna şikayet etmek yakışmıyor. Hem madem dünya insan için bir misafirhanedir. Vefat eden çocuk nereye gitmişse siz de, biz de oraya gideceğiz ve hem bu ölüm sadece ona özel değil, herkesle ilgilidir. Bu gün onaysa yarın bize. İleride cennette görüşülecektir inşaallah. Bu gün Hilâl'i şu dünyadan çıkaran Allah, cennetine götürecektir. Hem orada ebedî bir evlat yapacak hem de bir şefaatçi kılacaktır ailesi için.
İhtiyarları can kulağıyla dinleyen arkadaşları Hilâl'in ani ölümünü daha iyi anlamış; hatta Hilâl adına sevinmişlerdi. Allah'ın onu çok sevdiğini anlayıp Hilâl için çok üzülmemek gerektiğini kavramışlardı. Adem Öğretmen çocukları oradan alıp okula götürdü. Yol boyunca Mesut Dede'nin anlattıklarını düşündü çocuklar ve akıllarına takılanları sordular Adem Öğretmen'leri ne. Adem Öğretmen, Mesut Dede'den dinlediklerinin yardımıyla ve kendi bilgileri ölçüsünde çocukların kafalarında bir şüphe kalmayacak şekilde herşeyi anlattı, her soruya cevap verdi.
Konu: bunu mutlaka okuyun bisim sınıftakiler 
